Αρθρογραφία

Μεταμόρφωση

Πληγώθηκες.

Ξανά.

Και στην προσπάθεια να βγάλεις ένα νόημα από αυτό που συνέβη σκοντάφτεις πάνω στο «γιατί» και στο ποιος έχει την ευθύνη. Στο «γιατί» δε μπορώ να σου δώσω τώρα κάποιο πλαίσιο κατανόησης, μιας και μιλάμε για μια γενική συνθήκη, αλλά, όσον αφορά την ευθύνη, πιθανότατα είναι μοιρασμένη. Κάποιες συμπεριφορές και καταστάσεις δεν είναι εντάξει, ανεξαρτήτως του όποιου πλαισίου μέσα στο οποίο μπορεί να συμβαίνουν, και μπορεί να μας δημιουργήσουν πληγές. Κάποιες πληγές μας οφείλονται σε άλλους ανθρώπους, αλλά κάποιες άλλες τις δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Και, σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη του τι θα τις κάνουμε είναι δική μας και μόνο δική μας. Κι αυτό καταλαβαίνω ότι είναι ένα βάρος μεγάλο. Αλλά ταυτόχρονα και μια ηλιαχτίδα Ελπίδας.

Κάποιες φορές πληγώνουμε τον εαυτό μας παραμένοντας μέσα σε ένα μοτίβο/σχήμα - ένα πλαίσιο συγκεκριμένων σκέψεων, συναισθημάτων και συμπεριφορών - που λειτουργεί ως φίλτρο, μέσα από το οποίο ερμηνεύουμε τον κόσμο και σχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, και αναπόφευκτα επηρεάζει ή και καθορίζει τις επιλογές μας.

Συνήθως ένα μοτίβο/σχήμα διαμορφώνεται νωρίς στην ιστορία της ζωής μας, συχνά μέσα σε πλαίσιο τραυματικών εμπειριών, και επικυρώνεται ή τροποποιείται από μετ' έπειτα εμπειρίες και επιλογές.

Συχνά πρόκειται για μηχανισμούς που ήταν κάποτε προστατευτικοί, ακόμη και καθοριστικοί για την επιβίωσή μας, που, όμως, δεν εξυπηρετούν πια την ευημερία μας ή καταλήγουν να είναι ακόμη και αυτο-καταστροφικοί - που είναι ειρωνεία, αν σκεφτούμε ότι αρχικά η λειτουργία τους ήταν προστατευτική. Με τον καιρό, μέσα από την επανάληψη και εμπειρίες που το επικυρώνουν, ένα μοτίβο/σχήμα παγιώνεται και αυτοματοποιείται μέσα στο σύστημα του Εαυτού μας. Πολλές φορές γίνεται και κομμάτι της Ταυτότητάς μας, του πώς ορίζουμε τον Εαυτό μας – και αντίστοιχα και την αξία του. Και συχνά τα μοτίβα/σχήματα καταλήγουν να είναι διαγενεακά, δηλαδή μεταφέρονται και στις επόμενες γενιές.

Αυτό είναι το Γνώριμό μας και αυτό είναι που αναζητάμε, ακόμη κι αν δεν είναι για το καλό μας, και συχνά χωρίς να έχουμε επίγνωση του πώς ή γιατί επιλέγουμε ό,τι επιλέγουμε. Εκλογικεύουμε ή κάνουμε οι ίδιοι gaslighting στον εαυτό μας, ακυρώνοντας την πραγματικότητα της εμπειρίας μας ή διαστρεβλώνοντας κομμάτια της εμπειρίας μας ή της νοηματοδότησής της, εξαπατάμε τον εαυτό μας ή σαμποτάρουμε τις σχέσεις μας, για να μπορούμε να γεφυρώσουμε το χάσμα της γνωστικής ασυμφωνίας, προκειμένου να συνεχίσουμε να αντέχουμε να υπάρχουμε μέσα στο Γνώριμο αυτό. Γιατί μέσα σε αυτό νιώθουμε Ασφάλεια. Πρόκειται για μια ψευδαίσθηση ασφάλειας, όμως.

Και κάπως έτσι απορρίπτουμε κι εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας. Φοβόμαστε την απόρριψη και την εγκατάλειψη από άλλους και κάνουμε χίλια-δυο εσωτερικά παζάρια για να την αποφύγουμε και υπομένουμε καταστάσεις και συμπεριφορές που μας υποβιβάζουν και μας πληγώνουν κι, όχι μόνο δε γλυτώνουμε τελικά αυτό που φοβόμαστε, αλλά το κάνουμε κι οι ίδιοι στον εαυτό μας. Πρωταρχικά εμείς οι ίδιοι.

Ξέρεις πόσο θα μεταμορφωνόταν η ζωή σου, αν σταματούσες να σε απορρίπτεις και να σε εγκαταλείπεις; Θα έκανες διαφορετικές επιλογές ανθρώπων και θα ανταποκρινόσουν/διαχειριζόσουν διαφορετικά τις συνθήκες που σε πυροδοτούν. Θα ήσουν πια λιγότερο ευάλωτος στην αίσθηση της απόρριψης και της εγκατάλειψης, θα έχτιζες μια εσωτερική βάση ασφάλειας και θα γινόσουν πιο ανθεκτικός στις όποιες μελλοντικές αντιξοότητες. Θα μπορούσες πια να δημιουργήσεις σχέσεις, μέσα στις οποίες να νιώθεις ότι σε αγαπούν, σε εκτιμούν και ότι ανήκεις, κι επιτέλους να χαρείς τον πλούτο των υγιών σχέσεων και να ανθίσεις μέσα σε αυτές. Γιατί μόνο μέσα σε τέτοια πλαίσια μπορούν οι άνθρωποι να ανθίσουν. Κι έτσι θα μπορούσες κι εσύ με τη σειρά σου να υποστηρίξεις με περισσότερη φροντίδα τις σχέσεις αυτές.

Όποιο κι αν είναι το μοτίβο/σχήμα που μέχρι τώρα καθόριζε τη ζωή σου, θέλω να ξέρεις ότι δεν είσαι καταδικασμένος σε αυτό. Όσο αβοήθητος κι αν νιώθεις, μη θυματοποιείς άλλο τον εαυτό σου. Έχεις τη δύναμη να βγεις από αυτό και στη θέση του να δημιουργήσεις ένα νέο μοτίβο, που θα λειτουργεί υπέρ της ευημερίας σου.

Δε θα σου κρύψω ότι δεν είναι μια διαδικασία εύκολη. Αναπόφευκτα θα σε φέρει σε επαφή με τον πόνο σου, αλλά θα σε βοηθήσει και να τον απελευθερώσεις και να τον μετουσιώσεις σε κάτι που χρωματίζει με νόημα την εμπειρία σου. Κι έτσι και το σώμα σου θα ανασάνει.

Ακόμη κι όταν το μυαλό απωθεί, το σώμα θυμάται.

Χρειάζεσαι καθοδήγηση.

Κι ένα πλαίσιο ασφάλειας.

Και θα πάρει χρόνο. Όσο χρειάζεται να πάρει.

Είναι ένα Άνοιγμα στο Φως.

Κι ο μελλοντικός σου Εαυτός θα σε ευγνωμονεί.

Το ίδιο και το παιδί σου.

Όλο αυτό ξεκινάει, όμως, από μια βαθιά εσωτερική απόφαση.

Για το τι είδους ζωή θέλεις να ζήσεις.

Κι είναι στα δικά σου χέρια.

Εύχομαι να επιλέξεις τη Μεταμόρφωση, Πεταλουδάκι μου. 🦋