Αρθρογραφία

Μία πρωτόγνωρη κρίση - και τώρα τι;

Η κρίση που ζούμε τώρα είναι μία πρωτόγνωρη ψυχοπιεστική συνθήκη για όλους μας.

Ποιος θα μας το ‘λεγε ότι αυτά που βλέπαμε στις ταινίες θα έφτανε η στιγμή που θα τα ζούσαμε οι ίδιοι;

Καλούμαστε να περιοριστούμε στο σπίτι, να βρούμε τρόπους να φανούμε ευέλικτοι στον επαγγελματικό μας ρόλο ή να αποδεχτούμε ότι για κάποιο διάστημα θα είμαστε χωρίς δουλειά και να στερηθούμε αγαπημένους ανθρώπους και δραστηριότητες που δίνουν χρώμα στη ζωή μας.

Είναι για το καλό μας, σίγουρα, αλλά όλοι δυσκολευόμαστε, λιγότερο ή περισσότερο, με την αλλαγή αυτή.

Είναι μία ευάλωτη θέση και η ψυχολογική μας ανθεκτικότητα δοκιμάζεται με τρόπους πρωτόγνωρους.

Καλούμαστε να κάνουμε μία παύση στους ταχύτατους ρυθμούς της ζωής μας και βρισκόμαστε ξαφνικά κι ακούσια μετέωροι, με τόσο ελεύθερο χρόνο στα χέρια μας που δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε – γιατί δεν πρόκειται και για διακοπές.

Το καταλαβαίνω ότι σε ξενίζει και σε δυσκολεύει αυτή η κατάσταση, φίλε μου.

Και είναι εντάξει να νιώθεις αγχωμένος, φοβισμένος, θυμωμένος, στεναχωρημένος, απογοητευμένος, μπερδεμένος, αβοήθητος ή ό,τι άλλο μπορεί να νιώθεις.

Όμως, όπως μου αρέσει να λέω, ας επιλέξουμε να δούμε και την ευκαιρία μέσα στη δυσκολία.

Αρχικά, επίτρεψε στον εαυτό σου να κάνει ένα διάλειμμα – το ξέρεις ότι το έχεις ανάγκη, σου το φωνάζει και το σώμα σου κι ας το αγνοούσες μέχρι τώρα.

Ευκαιρία να ξεκουραστείς, να κοιμηθείς λίγο (ή και πολύ!) παραπάνω, να περάσεις ποιοτικό χρόνο με το σύντροφο ή την οικογένειά σου ή τον τρυφερό και παιχνιδιάρικο τετράποδο φίλο σου, να πάρεις τηλέφωνο εκείνον το φίλο σου που τελευταία χαθήκατε και να μάθεις τι συνέβη στη ζωή του στο μεταξύ, να φροντίσεις το σώμα σου, να χαθείς (αλλά και να βρεις τον εαυτό σου) μέσα στις σελίδες ενός καλού βιβλίου ή μιας αγαπημένης μελωδίας, να εκφράσεις ό,τι κουβαλάς μέσα σου μέσα από το χορό ή τη ζωγραφική ή όποια άλλη τέχνη σου ταιριάζει ή σου κάνει νόημα, να γελάσεις και να κλάψεις με την καρδιά σου.

Δεν υπάρχουν «έτοιμες συνταγές» για το τι είναι καλό να κάνεις και τι όχι σε αυτήν τη συνθήκη.

Η δική μου πρόταση και προτροπή είναι να κάνεις ό,τι νιώθεις ταιριαστό για ‘σενα τον ίδιο, να αφουγκραστείς τις ανάγκες σου και να δεις τι μπορείς να κάνεις για να τις ικανοποιήσεις – αρκεί να μείνεις σπίτι!

Δημιούργησε μία νέα καθημερινότητα με τα δεδομένα που έχεις στα χέρια σου, ώστε να έχεις την αίσθηση ελέγχου και μίας κανονικότητας, στοιχεία σημαντικά για την αίσθηση ασφάλειας μέσα σε μια πραγματικότητα, όπου τη βλέπουμε αρχικά με τα παραμορφωτικά γυαλιά του φόβου.

Είναι ευκαιρία να γεμίσεις τα ψυχολογικά σου αποθέματα.

Να σε φροντίσεις, φίλε μου.

Γιατί είσαι πολύτιμος, αλλά όλο το ξεχνάς.

Παράλληλα, πάρε το χρόνο σου για να αναστοχαστείς πάνω στις επιλογές σου.

Θα έρθεις αντιμέτωπος με τη ζωή που δημιούργησες μέχρι τώρα για τον εαυτό σου.

Σου αρέσει το σπίτι σου;

Σου αρέσει ο σύντροφος που επέλεξες;

Σου αρέσει που είσαι μόνος, αν είσαι μόνος;

Σου αρέσει ο άνθρωπος στον οποίο εξελίσσεται το παιδί σου βάσει του δικού σου προτύπου και των ερεθισμάτων από τα οποία μεγαλώνει;

Σου αρέσει η παρέα του εαυτού σου;

Ποιος είσαι, πέραν του επαγγελματικού σου ρόλου;

Τι λαχταράς;

Τι φοβάσαι;

Τι χρειάζεσαι;

Τι ονειρεύεσαι;

Και μην απελπίζεσαι, φίλε μου.

Η ζωή δε σταματάει εδώ.

Μία μπόρα είναι και θα περάσει.

Τίποτα δε διαρκεί για πάντα, καθετί είναι προσωρινό κι όλα κυλούν σε μια ροή στη ζωή.

Και θα έρθει η ώρα που θα ανταμώσουμε ξανά κι εύχομαι το αντάμωμα αυτό να είναι γεμάτο λαχτάρα και όνειρα.

Και θα έρθει η ώρα που θα αγκαλιαστούμε ξανά κι εύχομαι το αγκάλιασμα αυτό να είναι πιο σφιχτό και με μεγαλύτερη επίγνωση του τι κρατάμε στα χέρια μας.

Και θα έρθει η ώρα που θα ξαναβρούμε τη χαμένη μας ελευθερία κι εύχομαι να ξέρουμε πια την αξία της.

Και θα έρθει η ώρα που θα ξεχυθούμε στο φως του ήλιου, στην αλμύρα της θάλασσας και στην ηρεμία του βουνού κι εύχομαι να συνειδητοποιήσουμε βιωματικά ότι ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο από το μικρόκοσμό μας.

Και θα έρθει η ώρα που θα μαζευτούμε ξανά σε σπίτια και σε καφετέριες και σε πάρκα κι εύχομαι να ρουφήξουμε τη χαρά της συντροφικότητας.

Και θα έρθει η ώρα που θα επιστρέψουμε στους ρυθμούς της γνώριμης καθημερινότητας κι εύχομαι εμείς να μην είμαστε πια ίδιοι μέσα σε αυτήν.