Αρθρογραφία

Το βάρος μιας απώλειας

Χτύπησε το τηλέφωνο και σου είπαν τι συνέβη ή το είδες να συμβαίνει μπροστά σου. Ήταν αιφνίδιο ή το περίμενες καιρό να συμβεί και νυχοπατούσες φοβούμενος την έλευσή του, προσπαθώντας να το διαπραγματευτείς μέσα σου παλεύοντας με τη λογική και το συναίσθημα.

Όποιες κι αν ήταν οι συγκυρίες, όλοι μας έχουμε βιώσει την απώλεια.

Η απώλεια μπορεί να πάρει πολλές μορφές – μπορεί να χάσουμε έναν αγαπημένο μας άνθρωπο, ένα αγαπημένο μας ζωάκι, έναν αγαπημένο μας τόπο, την υγεία μας, τη σωματική μας ακεραιότητα και ευρωστία, κομμάτια του εαυτού μας και της ταυτότητάς μας, τη μνήμη μας, την εργασία μας, την περιουσία μας, και, αν τη δούμε στη συμβολική της διάσταση, απώλεια μπορεί να σηματοδοτήσει και η μετάβασή μας σε μία νέα φάση ζωής κι έναν νέο αναπτυξιακό κύκλο.

Καθεμία κουβαλάει το φορτίο της, μα ιδιαίτερα βαρύ είναι το φορτίο της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου. Ανοίγει μια πληγή μέσα μας που μουδιασμένοι αρχικά μένουμε να την κοιτάμε να χάσκει και να αιμορραγεί.

Ο έλεγχος ξαφνικά φεύγει από τα χέρια μας, οι ισορροπίες στην καλοστημένη ζωή μας ανατρέπονται. Το παρόν είναι αφόρητο κι ανελέητο, με τον πόνο να στέκει ακλόνητος βράχος μπροστά μας, και το μέλλον μοιάζει αβέβαιο και γεμάτο φόβο και άγχος.

Αν σου συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν υπάρχουν λόγια να σου πω τώρα για να σε παρηγορήσω. Θα υπάρχει χρόνος για λόγια αργότερα.

Ο πόνος αυτός θα πρέπει να κάνει τον κύκλο του προτού σε ελευθερώσει από το ασφυκτικό γράπωμά του.

Αυτό που μπορώ να σου πω αυτήν τη στιγμή είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να εκφράσει αυτόν τον πόνο, να του δώσεις φωνή και χώρο, για να μπορέσει να αρχίσει να καταλαγιάζει σιγά σιγά αργότερα.

Και κράτησε τους ανθρώπους σου κοντά σου – μην απομονώνεσαι για πολύ.

Οι άνθρωποί μας είναι η δύναμή μας.

Ας δημιουργήσουμε μία εικόνα μαζί τώρα.

Φαντάσου ότι το μυαλό σου είναι ένας απέραντος ουρανός - τώρα μολυβένιος και συννεφιασμένος. Οι σκέψεις σου είναι θυελλώδεις, χιλιάδες γκρίζα σύννεφα, μικρά και μεγάλα, που σκοτεινιάζουν τον ουρανό σου. Και η καρδιά σου είναι θάλασσα αγριεμένη. Τα κύματά της είναι πελώρια και ορμητικά, φτιαγμένα από οργή, φόβο, αβεβαιότητα, ενοχή, απελπισία και πολύ πόνο.

Μείνε λίγο μαζί μου στο παρόν και κλείσε τα μάτια σου.

Απόδιωξε τα σύννεφα από τον ουρανό σου για λίγο, ακόμη και αν χρειάζεται κόπο, και ηρέμησε την αγριεμένη θάλασσα μέσα σου με την αναπνοή σου.

Ανάσαινε.

Βαθιά και καθαρά.

Ακόμη και με δάκρυα.

Πάρε μια βαθιά εισπνοή από τη μύτη σου αργά και σταθερά και άφησέ την να φουσκώσει το θώρακά σου.

Κράτησέ την εκεί ολόκληρη για 2 δευτερόλεπτα.

Τώρα άνοιξε το στόμα σου κι άφησε την εκπνοή σου να αδειάσει ακόμη και το στομάχι σου.

Και ξανά από την αρχή.

Η αναπνοή έχει δύναμη.

Μην το γελάς και μην το απορρίπτεις.

Εμπιστεύσου με και δοκίμασέ το.

Με κάθε εισπνοή και εκπνοή απελευθερώνεις λίγο από τον πόνο σου και κάνεις χώρο μέσα σου για αυτά που θα ακολουθήσουν.

Είμαι εδώ για να αναπνεύσω μαζί σου και να σε βοηθήσω να ηρεμήσεις τη θάλασσα μέσα σου, αφήνοντας τα κύματα να ξεσπάσουν και να υποχωρήσουν, και με τον καιρό να ξαναβάψεις με χρώματα τον απέραντο ουρανό σου.

Όμως, για τώρα ανάσαινε.

Μόνο ανάσαινε.

Σημείωση: Αυτό το άρθρο το έγραψα με την καρδιά μου στους ανθρώπους μου και τη σκέψη μου στον Ηλία και στο Γιώργο και προορίζεται σε όλους όσοι έχουμε χάσει αγαπημένους ανθρώπους.